Η εσωτερική ελαστικότητα

Η πρακτική της γιόγκα δεν είναι ποτέ μόνο για το σώμα. Είναι ένας λεπτός διάλογος με το άγνωστο. Σαν να στεκόμαστε στο όριο της βεβαιότητας και να αφήνουμε το έδαφος να τρέμει ελαφρά κάτω από τα πόδια μας. Το στρωματάκι γίνεται το εργαστήριο της ζωής∙ εκεί όπου δοκιμάζουμε πώς είναι να βγούμε, για λίγο, έξω από τη ζώνη ασφάλειάς μας.

Στεκόμαστε σε μια αστάθεια — σε ένα πόδι, σε μια ανάσα που μας ξεφεύγει. Και μέσα από αυτή τη μικρή πρόκληση, έρχεται στην επιφάνεια η φυσική μας αντίδραση: το σφίξιμο, ο φόβος, η τάση να υποχωρήσουμε. Όμως ακριβώς εκεί αρχίζει η μεταμόρφωση. Αντί να παλέψουμε, μαλακώνουμε. Αντί να επιστρέψουμε στο γνώριμο, αφήνουμε τον εαυτό μας να απλωθεί μέσα στο νέο σχήμα. Η άσκηση γίνεται πρόβα για τη ζωή: μια συνεχής διεύρυνση της εσωτερικής μας ζώνης άνεσης.

Η γιόγκα δεν επιδιώκει απλώς την ενδυνάμωση. Ζητάει κάτι πιο σπάνιο: μια ήσυχη καρδιά. Μας διδάσκει να μείνουμε παρόντες, με επίγνωση, σε κάθε στάση και σε κάθε αναπνοή. Καθώς η ώρα περνά, οι παλμοί δεν ανεβαίνουν∙ κατεβαίνουν. Η αναπνοή γλυκαίνει, ο νους δεν φωνάζει αλλά ακούει. Το πρόσωπο μαλακώνει, το νευρικό σύστημα αποσύρει σιγά-σιγά τις εντολές συναγερμού. Μπαίνουμε σε μια κατάσταση αβίαστης εμπιστοσύνης, σαν να επιστρέφουμε σε μια αρχαία, λησμονημένη αίσθηση γαλήνης.

Και αυτό είναι ανεκτίμητο σήμερα. Ζούμε σε εποχές μεταβατικές, όπου το σταθερό λιώνει και το γνώριμο διαλύεται. Η ζωή μας καλεί να είμαστε ευέλικτοι, δημιουργικοί, βαθιά προσαρμοστικοί. Η γιόγκα τότε δεν είναι απλά μια ανάπαυλα, αλλά μια εκπαίδευση: καλλιεργεί δύναμη και ψυχική ελαστικότητα. Μας μαθαίνει να ζούμε πιο ανοιχτοί, πιο τρυφεροί, πιο πρόθυμοι να αγκαλιάσουμε το άγνωστο.

Όπως έλεγε κι ο Swami Sivananda:

Adapt, adjust, accommodate.

Να προσαρμοζόμαστε, να μετακινούμαστε, να χωράμε. Γιατί μόνο έτσι μπορεί η καρδιά μας να βρει ξανά τον ρυθμό της — έναν ρυθμό που δεν εξαρτάται από τις συνθήκες, αλλά από την ίδια τη δύναμη της παρουσίας μας.